1. Από τις διατάξεις του νομοσχεδίου για την «πολιτική συμμετοχή ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα» ξεχωρίζω τις διατάξεις που δίνουν τη δυνατότητα απόκτησης της ελληνικής ιθαγένειας σε παιδιά αλλοδαπών που έχουν φοιτήσει τρία ή έξι χρόνια σε ελληνικό σχολείο χωρίς την παράλληλη προϋπόθεση της νόμιμης παραμονής στη χώρα ενός των γονιών τους, σε παιδιά αλλοδαπών γεννημένα στην Ελλάδα που είτε είναι άγνωστης ιθαγένειας είτε δεν μπορούν να αποκτήσουν άλλη ιθαγένεια, καθώς και σε παιδιά γεννημένα στην Ελλάδα από αλλοδαπούς γονείς που επίσης έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα.

2. Οι διατάξεις αυτές δεν αποτελούν μόνο μια μετατόπιση του ελληνικού δικαίου της ιθαγένειας από τη μέχρι σήμερα σχεδόν απόλυτη ένταξή του στο δίκαιο του αίματος προς μία εκδοχή του δικαίου του εδάφους. Ακόμη παραπάνω, μοιάζουν να μορφοποιούν στην ελληνική έννομη τάξη το πεδίο άσκησης ενός συγκεκριμένου ανθρώπινου δικαιώματος.

3. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε «δικαίωμα στην πατρίδα» και να ορίσουμε το αντικείμενό του ως την αξίωση να προσχωρήσει σε μία συγκεκριμένη έννομη τάξη το ξένο παιδί που αντικειμενικά έχει αποκτήσει ισχυρότερους δεσμούς μαζί της απ` ό,τι με τη χώρα προέλευσης των γονιών του.

4. Η ποιοτική διαφορά ανάμεσα στο δικαίωμα του ξένου παιδιού σε μία (νέα -και πολλές φορές πρώτη) πατρίδα και την -ακόμη και πλήρη- απόλαυση δικαιωμάτων του ίδιου παιδιού σε ξένο τόπο είναι προφανής. Οι σύγχρονες συνθήκες μετανάστευσης, που ήδη από τα χρόνια της ζωής τους αποξενώνουν βίαια ανθρώπους από τον τόπο της καταγωγής τους, και η αδιαπραγμάτευτη αξία της παιδικής ηλικίας (την οποία όλο και περισσότεροι ταυτίζουν με την έννοια της πατρίδας) δείχνουν τόσο τη σημασία όσο και την οικουμενική διάσταση του δικαιώματος κάθε παιδιού σε μια πατρίδα.

5. Το ελληνικό κράτος αναγνωρίζει με τόλμη ότι συγκαταλέγεται στους αποδέκτες μιας παγκόσμιας υποχρέωσης. Δεν είναι ούτε λίγο ούτε αυτονόητο. Γι αυτό και η εκπλήρωσή της δίκαια μας γεμίζει υπερηφάνεια.